دیگ آب گرم (Hot Water Boiler) یا بویلر آبگرم، یک مخزن تحت فشار است که در آن سیال عامل تحت فشار، گرم شده و مورد استفاده قرار می گیرد. آب به عنوان سیال عامل بیشتر بویلرها – با ظرفیت حرارتی بالا- توان ذخیره انرژی مورد نیاز را دارد.
دیگ های آبگرم در سیستم های گرمایشی مورد استفاده قرار می گیرد و با جاسازی آن در موتورخانه ساختمان می توان گرمایش محیط را تامین کرد.
دیگ های آب داغ نیز از انواع دیگر بویلر ها هستند که در فشار های بالاتر آب بالای ۱۰۰ درجه سانتی گراد تولید می کنند.
دیگ های آبگرم معمولا از ظرفیت ۸۰,۰۰۰ کیلوکالری بر ساعت تا ۱۶,۰۰۰,۰۰۰ کیلوکالری بر ساعت تولید می شود.
دیگ های آبگرم و آب داغ از فشار ۲ بار تا ۲۰ بار تولید می شود. و معمولا در سیستم های گرمایش مرکزی (موتورخانه) برای تولید آبگرم رادیاتور، فن کویل، یونیت هیتر، گرمایش از کف و … مورد استفاده قرار می گیرد.
مشابه این نوع از دیگ ها در ظرفیت پایین می توان از پکیج های دیواری نام برد و در ظرفیت های بالا نیز سیستم موتورخانه مرکزی با بخار به عنوان روشی دیگر برای گرمایش ساختمان مطرح می شود.
برای محاسبه ظرفیت دیگ های آبگرم برای یک ساختمان پارامتر های متعددی دخیل هستند از جمله:
برای این محاسبات ، نرم افزار کریر بهترین راه حل می باشد و مهندسین تاسیساتی خبره در این زمینه با این نرم افزار محاسبات بار گرمایشی و سرمایشی ساختمان را محاسبه می کنند.
اما برای تخمین بار گرمایی یک ساختمان معمولا متراژ زیربنای ساختمان را در عددی بین ۵۰ تا ۲۰۰ (بر اساس شهر یا کشور محل نصب دستگاه) ضرب می کنند تا ظرفیت دیگ به کیلو کالری بر ساعت بدست آید.
دیگ های آبگرم در حالت کلی از نظر جنس به دو دسته ی زیر تقسیم می شود:
این دسته بندی از رایج ترین تقسیم بندی های دیگ های آبگرم می باشد.
دیگ های آبگرم فولادی، بویلر هایی هستند که در آن از فولاد کربنی به عنوان متریال در بویلر استفاده شده است.
این نوع از دیگ های آبگرم به صورت زیر تقسیم بندی می گردد:
بویلر های فایرتیوب آبگرم (ویکی صفحه بویلر فایرتیوب)
بویلر های واترتیوب آبگرم
در این نوع از دیگ ها از چدن به عنوان متریال اصلی استفاده شده است.
این دیگ ها نسبت به دیگ های فولادی عمر کوتاه تری دارند ولی حمل نقل آن ها بسیار آسان تر است.
این نوع از دیگ های آبگرم تحمل فشار های بالا را ندارند و معمولا در گرمایش ساختمان هایی با ارتفاع کم از آن ها استفاده می شود.